Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από ασάφεια και αντιφάσεις. Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη διάρκεια πρόσφατης ενημέρωσης βουλευτών της ΝΔ, φέρεται να δήλωσε ότι το Κυπριακό δεν βρισκόταν στην ατζέντα του ΟΗΕ μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του. Αυτή η τοποθέτηση ήταν υπονοούμενη κριτική προς τον προκάτοχό του, ωστόσο, πολλοί ενοχλήθηκαν, ξεχνώντας ότι στην πρώτη του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2019, ο κ. Μητσοτάκης δεν αναφέρθηκε καθόλου στο Κυπριακό.
Εν τω μεταξύ, οι κόκκινες γραμμές απέναντι στην Τουρκία παραμένουν ασαφείς. Οι κυβερνητικές αντιδράσεις απέναντι σε παραβιάσεις είναι περισσότερο επικοινωνιακού χαρακτήρα και αποσκοπούν στην εσωτερική πολιτική, καθώς δεν υπήρξε ουσιαστική αντίδραση στη δραστηριότητα του Ορούτς Ρέις ή στην πρόσφατη αμφισβήτηση των δικαιωμάτων μας στην Κάσο από τουρκικό πολεμικό πλοίο.
Την ίδια στιγμή, παραμένει προς συζήτηση η αιτία πίσω από την πρόσφατη κινητικότητα για το συνυποσχετικό προς τη Χάγη. Μέχρι σήμερα, ο πρωθυπουργός απέφευγε να αναλάβει πρωτοβουλίες στα ελληνοτουρκικά, προτιμώντας να παραμείνει προσανατολισμένος σε στρατηγικές «ήσυχων νερών», κάτι που δεν αποκλείει την επικείμενη αύξηση του πολιτικού κόστους.
Η πίεση από τον διεθνή παράγοντα, που θα μπορούσε να εξηγήσει την κατάσταση σε άλλη χρονική στιγμή, δεν φαίνεται πιθανολογούμενη στην τρέχουσα συγκυρία. Ο Τζο Μπάιντεν, στις τελευταίες ημέρες της προεδρίας του, δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα ελληνοτουρκικά.
Τα προοδευτικά κόμματα οφείλουν να υποστηρίξουν τη γραμμή της προσφυγής στη Χάγη για την οριοθέτηση των θαλάσσιων οικονομικών ζωνών, βάσει της εθνικής γραμμής που έχει διαμορφωθεί από το 1975. Ωστόσο, μετά τη δήλωση της χώρας στο Διεθνές Δικαστήριο τον Ιανουάριο του 2015, ζητήματα εθνικής κυριαρχίας δεν εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.
Είναι σημαντικό τα πολιτικά κόμματα να απαιτήσουν εμπιστευτική ενημέρωση από την κυβέρνηση όσον αφορά όλες τις φάσεις της διαπραγμάτευσης, και κυρίως για τη σύνταξη του συνυποσχετικού. Κανείς δεν πρέπει να επιτρέψει η διαδικασία να περιοριστεί μόνο στο επικοινωνιακό πεδίο. Η σημαντική πρόκληση είναι η σωστή ενημέρωση του ελληνικού λαού, ο οποίος ήδη έχει πληγεί από εθνικιστικές δυνάμεις.
Η εμπιστοσύνη στη διεθνή δικαιοσύνη, με βάση τη διαμορφωμένη εθνική γραμμή, δεν συνιστά μειοδοσία. Αυτή είναι η εθνική πολιτική, ενώ η υπονόμευσή της είναι αντεθνική και αντιλαϊκή.
Πηγή: tanea.gr
