Γονικές Ευθύνες και Όρια στη Διαπαιδαγώγηση των Εφήβων

Γονικές Ευθύνες και Όρια στη Διαπαιδαγώγηση των Εφήβων

Όταν ένας γονέας δηλώνει ότι έχει χάσει τον έλεγχο του έφηβου παιδιού του, συνήθως παρατηρώ σκεπτικισμό. Το παιδί δεν γεννήθηκε έφηβος, και η απουσία ορίων και προγράμματος στα πρώτα του χρόνια μπορεί να έχει συμβάλλει στην ανυπακοή και την αντίδραση του κατά την εφηβεία. Αυτή η ηλικιακή φάση χαρακτηρίζεται από επαναστάσεις και αντιδραστικότητα, πτυχές που είναι φυσιολογικές στην ανάπτυξή του. Η διαχείριση αυτών των συμπεριφορών από τους γονείς κρίνεται απαραίτητη, και μάλιστα στο χωρισμένο ζευγάρι πρέπει να διατηρούν κοινή στάση με όρια.

Η τήρηση των ορίων είναι θεμελιώδης για όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Εάν ένας γονέας επικρίνει τον δάσκαλο του παιδιού του, έχει ήδη βάλει σε κίνδυνο τη διαπαιδαγώγησή του. Στο παρελθόν, οι γονείς πίστευαν ότι ο δάσκαλος δεν θα έκρινε άδικα έναν μαθητή, ενώ σήμερα υπάρχουν πολλές αποδοκιμασίες και απαιτήσεις για εξηγήσεις.

Από την άλλη πλευρά, προτείνω μια εναλλακτική προσέγγιση για τους εφήβους: την καλοκαιρινή εργασία διάρκειας πέντε ή έξι εβδομάδων. Αν και πολλοί γονείς προτιμούν να επιβραβεύουν τα παιδιά τους με δραστηριότητες καλοκαιρινού τύπου, αυτή η εμπειρία θα τους διδάξει την αξία του μόχθου και θα περιορίσει τις άσκοπες απαιτήσεις τους.

Συχνά, κατανοώ γιατί κάποια παιδιά συμπεριφέρονται ανεξέλεγκτα και χωρίς κοινωνική συνείδηση. Οι γονείς τους συχνά δεν έχουν όρια για τους εαυτούς τους και δεν αναγνωρίζουν την ευθύνη που φέρουν στην ανατροφή των παιδιών τους. Αυτή η έλλειψη ορίων μπορεί να είναι ο κοινός παρονομαστής πίσω από την ανήλικη εγκληματικότητα.

Η κοινωνία μας αναπαράγει μια κατάσταση στην οποία η αυτοπροβολή και η επιθυμία για εύκολο πλουτισμό είναι κυρίαρχες, με τα παιδιά να θεωρούν ότι μπορούν να ζήσουν χωρίς κόπο. Τα παιδιά μας δεν είναι φυτά χωρίς καταγωγή, αλλά γέννημα του πολιτισμού μας. Όταν προχωρούν σε πτυχές της παραβατικότητας, οι γονείς τους συχνά παρακολουθούν αδιάφοροι, αγνοώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η χρήση όρων όπως “παραβατικότητα” και “αντικοινωνικότητα” συχνά λειτουργεί καταπραυντικά για την κοινωνία μας, αποφεύγοντας την αναγνώριση της πραγματικής κατάστασης.

Πηγή: tanea.gr