Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα χαλιά που απέκτησε η υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, από τη Δέσποινα Μοιραράκη για το γραφείο της, αξίας περίπου 9.000 ευρώ το καθένα, προκάλεσαν θόρυβο. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει η λέξη “μπουχάρα” και, παρόλο που είναι ακριβά χαλιά, οι γνώσεις μου για την ταπητουργία είναι περιορισμένες. Αν και φαντάζομαι ότι η αξία τους έχει να κάνει με διάφορους παράγοντες, όπως η ύφανση, τα χρώματα και ο τόπος καταγωγής τους, παραμένω αδιάφορος αν δεν γνωρίζω περισσότερα.
Προσωπικά, η έννοια της μπουχάρας ενέχει μια μυθολογία που συνδέεται με παλιές πολυτέλειες, όπως οι βελούδινες στόφες και οι βαριές κουρτίνες, οι οποίες ανήκαν σε έναν “παλιό κόσμο”. Στη δική μας εποχή, η αισθητική έχει μετατοπιστεί προς το μίνιμαλ και το πρακτικό, και οι πολυτέλειες έχουν αρχίσει να αντικαθίστανται από πιο προσιτές επιλογές.
Αν αναλογιστούμε την ιστορία της μόδας, οι αλλαγές στην κοινωνία διαμόρφωσαν και την αγορά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η αντίληψη του καλού γούστου ήταν στενά συνδεδεμένη με την ακριβή τιμή. Ωστόσο, η έλευση του μάρκετινγκ άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού, επιτρέποντας σε περισσότερους ανθρώπους να αποκτήσουν πρόσβαση σε κομμάτια που υπόσχονταν στυλ και αισθητική, ανεξαρτήτως κόστους.
Επιστρέφοντας στην υπουργό, θεωρώ ότι κατανοεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και τη δύναμη των κοινωνικών μέσων. Απορώ πώς δεν προλόγισε τον κλονισμό που θα προκαλούσε η αποκάλυψη των τιμών των χαλιών. Είναι αποδεκτό να διαχειρίζεται κανείς δημόσιους πόρους με τέτοιο τρόπο; Ο θόρυβος γύρω από τα ακριβά χαλιά, σε σχέση με τα υπόλοιπα έξοδα του υπουργείου, αποδεικνύει ότι η κοινωνία εξακολουθεί να συνδέει τις πολυτέλειες με τον παλιό κόσμο, δημιουργώντας μια διασύνδεση με την εποχή των μουράνο.
Φανταστείτε τώρα τη σκηνή: αν ένας τουρίστας ρίξει κατά λάθος ένα ποτήρι κρασί πάνω σε μια μπουχάρα, πώς θα καθαριστεί; Η ανησυχία αυτή καταδεικνύει τη μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην προτίμηση σε ακριβά κομμάτια και την πραγματικότητα της καθημερινής χρήσης.
Πηγή: tanea.gr
