Πού πηγαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες όταν φεύγουν από τη ζωή; Η απάντηση είναι προφανής: μέσα στην ψυχή μας. Η μνήμη τους ενσωματώνεται στη συλλογική μας συνείδηση, συνυφασμένη με τις σημαντικές στιγμές της ύπαρξής μας. Δεδομένου ότι η μνήμη είναι το μόνο μέσο αθανασίας, οι καλλιτέχνες αυτοί παραμένουν κοντά μας πολύ περισσότερο από άλλους θνητούς. Ομως, η λήθη δεν τους ξεχνά και αυτούς. Ο χρόνος τους επηρεάζει, και στο τέλος, μένουν μόνο αποσπάσματα της μνήμης τους.
Παρακολουθώ τις ανακοινώσεις και τις αναρτήσεις για τον θάνατο του σημαντικού Μίμη Πλέσσα. Λέγεται ότι θα παραμείνει μαζί μας για πάντα. Είναι αλήθεια, όσο εμείς ζούμε και θυμόμαστε. Όσοι μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του, ακούγοντας τον Πουλόπουλο, νιώθουμε ότι ανοίγει ένα μουσικό κουτί και μια ανδρική φιγούρα χορεύει ελαφρύ ζεϊμπέκικο. Αλλά, για πόσο καιρό θα παραμένει ζωηρός ο Πλέσσας ανάμεσά μας;
Προσπαθώντας να υπολογίσω πόσα τραγούδια από εκείνα που δημιουργήθηκαν πριν από το 1950 ή ακόμα και πριν από έναν αιώνα γνωρίζω, καταλήγω ότι δεν είναι πολλά. Εκείνες τις εποχές δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα αναπαραγωγής και αποθήκευσης. Υπάρχουν αριστουργηματικά κομμάτια που ηχογραφήθηκαν σε πολύ πρόωρα μηχανήματα και τελικά χάθηκαν μαζί με τα μέσα αναπαραγωγής τους. Ευτυχώς, από την άλλη πλευρά, οι δημιουργίες του Πλέσσα σήμερα παραμένουν ζωντανές σε ψηφιακή μορφή, διασφαλίζοντας τη διατήρησή τους.
Ωστόσο, η σφοδρότητα με την οποία νέα μουσικά ρεύματα καλύπτουν τα προηγούμενα είναι εντυπωσιακή. Πολλά από τα παλαιότερα κομμάτια, όπως αυτά του Μάρκου και του Τσιτσάνη, επηρεάζουν τη σημερινή νεολαία; «Πόσο θα αντέξουν; Δεν έχουν κάνει ούτε ένα βίντεο κλιπ», παρατηρεί ο Τζίμης Πανούσης στο «Φασμπίντερ και ξερό ψωμί». Το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να επαναληφθεί σήμερα και για τον Θεοδωράκη ή τον Χατζιδάκι, καθώς και για τον Πλέσσα. Ενας νέος σήμερα μπορεί να μην γνωρίζει καν τους σπουδαίους αυτούς καλλιτέχνες. Καθώς γερνάμε εμείς που τους αγαπήσαμε, η μνήμη τους θα αποδυναμώνεται. Αυτή είναι η φύση της ζωής.
Πηγή: tanea.gr
