Η ενσυναίσθηση αναφέρεται στη δυνατότητά μας να νιώθουμε μαζί με άλλους, μοιραζόμενοι συναισθήματα και ξεπερνώντας τα στενά όρια του εαυτού μας. Μια αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται σε έναν σταθμό τρένου, όπως περιγράφει ο Ravi Holy στον Guardian, φέρνει στο προσκήνιο την σημασία της ενσυναίσθησης και της ταπεινότητας, ακόμη και σε έναν κόσμο γεμάτο προκαταλήψεις.
Καθώς περίμενα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα, ένας συνταξιδιώτης, ένας λευκός άντρας της ανώτερης μεσαίας τάξης, εξέφρασε την ανησυχία του να φυλάξω τα πράγματά του. Αντί να αποδεχθεί την προθυμία μου, αρνήθηκε με την δικαιολογία ότι δεν αισθάνεται άνετα να εμπιστευθεί έναν άγνωστο. Αυτή η αντίδραση με διέγειρε συναισθηματικά και τον πέρασα για ρατσιστή, παρόλο που εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι η φυλή μου είχε οποιαδήποτε σχέση με την ανησυχία του.
Μετά από ένα σύντομο διάστημα αναμονής, ο άνδρας ζήτησε συγγνώμη και παρατήρησε πως η προηγούμενή του αντίδραση ήταν άδικη. Αυτό το ειλικρινές αίτημα συγγνώμης ήταν μια σπάνια στιγμή στην σημερινή κοινωνία, και με ενθουσιασμό του συμπίεσα το χέρι σε μια ένδειξη αποδοχής. Στην συζήτησή μας που ακολούθησε, μιλήσαμε για την ισλαμιστική τρομοκρατία και την επικείμενη απειλή από την ακροδεξιά, και συμφωνήσαμε να ξανασυναντηθούμε για ένα ποτό.
Πριν τελειώσει η συζήτηση, σκέφτηκα αν τελικά κι εγώ είχα υποθέσει λάθος τα κίνητρα του άντρα. Ίσως η δική μου προκατάληψη για το τι σκέφτεται ή νιώθει κάποιος άλλος, με είχε οδηγήσει να πιστέψω ότι η αντίδρασή του προερχόταν από ρατσισμό. Αυτό μου θύμισε ότι είναι εύκολο να κρίνουμε τους άλλους χωρίς να γνωρίζουμε τα κίνητρά τους.
Η συνάντησή μας ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα πως η ενσυναίσθηση μπορεί να επιτύχει την κατανόηση και την αποδοχή, ακόμη και σε περίπλοκες καταστάσεις. Όλοι μας, ίσως θα πρέπει να κάνουμε μία προσπάθεια να κατανοήσουμε τους άλλους και να αναγνωρίσουμε τις δικές μας προκαταλήψεις, περπατώντας έστω και λίγο στη θέση ενός άλλου ανθρώπου.
Πηγή: tanea.gr
